Hayatta hep deneme yanılma
yoluyla öğrendim. Yol gösterenim hiç olmadı. Ailem hep bana güvenirdi ya da
öyle söyleyerek “sen en doğrusunu
bilirsin” diyerek sorumluluğu ya üstlerinden atarlardı. Ayaklarımın üstünde
durmaya çalıştım hep, aslında çoğu zaman doğruyu bilmiyordum, birisinin bana ne
yapmam gerektiğini söylemesine ihtiyacım vardı. Yalnızlık çok zor şey yanında
ne çok kişi olursa olsun yeri geldiğinde sırtını dayayamadıktan sonra,
gözlerine baktığında bir şeyim yok dediğinde bir şeyin olduğunu anlamadıktan
sonra bazen anlamını yitiriyor sevdiklerin de olsa varlıkları.
Hayatım boyunca her ihtiyacı
olana istemese de, fark etmese de yardım etmeye çalıştım hep, ben ne kadar yalnız
kaldıysam o kadar fazla yadım ettim, kimse benim gibi hissetmesin diye yarandım mı yaranamadım mı bilmiyorum, ruhumu mutlu ettim sadece. Kimse benim gibi
hissetmesin diye. Yıllardır ruhum can çekişiyor kabıma sığamıyor taşıyorum hep
ama görenim yok ne yazık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder